Deze zuil met watervergulding uit de negentiende eeuw is kwetsbaar voor schade ontstaan door gebruik en ook door schommelingen in de relatieve luchtvochtigheid. De zuil heeft een houten basis waarop lagen van gesso, bolus en bladgoud zijn aangebracht. Deze materialen reageren elk afzonderlijk op de wisselingen in relatieve luchtvochtigheid waardoor de onderlinge hechting verminderd en de gesso laag loskomt van de houten ondergrond.

Tijdens de behandeling is de originele gesso laag plaatselijk verstevigd en zijn de ontbrekende delen aangevuld waarna een nieuwe vergulding is aangebracht die vervolgens is geretoucheerd.